مُدل غذاهای «بگیر و ببَر» تا کجا پیش خواهند رفت؟

بسیاری از رستوران‌ها و مراکز سرویس‌دهی غذا یا حتا مکان‌هایی مانند سوپرمارکت‌ها یا فرودگاه‌ها به این نتیجه رسیده‌اند که افزودن بخشی مانند «بگیر و ببَر» به مجموعهٔ آن‌ها، حتا اگر به‌شکل یخچال یا دستگاه کوچکی باشد، تأثیر بسیاری در جلب‌نظر مشتریان و افزایش فروش خودشان دارد. براساس پژوهش‌های میدانی این موضوع، بیشتر در بین برندهای  limited serviceرایج است: افزودن گزینه‌های «بگیر و ببَر» به مِنوهای عادی و همیشگی‌شان. صنایع غذایی به گسترش دامنهٔ گزینه‌های مورد علاقهٔ مشتریانی که به‌دنبال غذاهای خوشمزه، تازه و آماده (از پیش بسته‌بندی شده) ملاحظه‌ایی جدی نشان داده است. گویی که در مقایسه با دوران گذشته، از نقطهٔ A (حالت سنتی ارائهٔ غذا) به‌سوی نقطهٔ B (غذاهای «بگیر و ببَر») گذر کرده است.

هدف تهیهٔ غذاهایی از این دست: ارائهٔ پُرس‌هایی پیش‌آماده و قابل گرم کردن برای اشخاصی است که به‌دنبال این هستند که خوردن غذایشان را در خارج از مکان تهیه‌شده و در زمانی دیگر مصرف نمایند. مثلاً شام‌شان را در وقت ناهار خریداری کنند تا هر زمان که امکان و فرصت خوردن آن بود، در دسترس داشته باشند.

برخی از افراد زمان کاری شلوغ و فرصتی اندک برای خوردن ناهار، به مراکز بیرون‌بَر سفارش می‌دهند اما در نهایت مجبورند آن وعده را عصر یا شب مصرف کنند. در این حالت، لازم است که کیفیت غذا با گذر زمان دچار دگرگونی شود و در اثر گذر زمان، خدشه‌ایی در کیفیت آن پدید نیاید.

پیشتر در کافه‌ها و رستوران‌ها، تأکید و تمرکز بر سِرو غذاها از مِنویی سالم و فصل‌محور در فضایی دوستانه بود؛ در حال حاضر نیز آن حالت سنتی ارائهٔ غذا تبدیل به مدل «بگیر و ببَر» با همان حال‌وهوای دوستانه شده تا افراد شتاب‌زده، به‌سرعت و با رضایت کامل از کیفیتْ غذاها را برای مصرف در هر زمان یا مکان ممکن تهیه کنند، از فرودگاه گرفته تا اتومبیل.

فروش غذاهای «بگیر و ببَر»، مدلی جدید از اندیشه دربارهٔ تازگی غذاها را می‌طلبد. موادی مانند سیب، کاهو و ماهی نیاز به شیوه‌هایی نوین برای نگهداری و ارائه می‌طلبد چون مشتریان توقع مصرف غذاهای «بگیر و ببَر» اما با همان طعم سنتی رستورانی هستند. (یک راه حل: تهیهٔ روزانه و تازهٔ غذا در آشپزخانه و عدم نگهداری مواد از پیش پخته شده).

دقت و مراقبت بسیاری لازم است تا بافت غذا طی روز از هم نپاشد، طعمش تغییر نکند، بافت ناخوشایند و نازیبا پیدا نکند و تحت‌تأثیر تغییر دما، گذر زمان یا اکسیده شدن قرار نگیرد. بزرگترین چالش برای یک «بگیر و ببَر»، اطمینان از کیفیتی است که طی فرآیند حرارت‌دهی مجدد باید حفظ شود.

مردم همان‌طور که از نشستن در کافه و رستوران و خوردنِ آرام غذایشان لذت می‌برند، همزمان نیز برای غذایی که با همان کیفیت تهیه و به‌سرعت به ایشان تحویل داده می‌شود و آن‌ها نیز می‌توانند به‌راحتی آن را تهیه کرده و با خود به هر جا ببرند، ارزش قائل‌اند.

خواستهٔ مشتریان برای راحتی و سهولت بیشتر در دریافت خدمات، خودخواهانه و بی‌رحمانه‌ است: هم‌زمان با رشد گستردهٔ سفارش‌های تلفنی و اینترنتی و توقع برای دریافت بی‌درنگ غذای سفارش‌داده شده، خواهان غذایی با کیفیت درجهٔ یک رستورانی هستند و می‌خواهند که تنوع منوهای غذاهای «بگیر و ببَر» چنان بالا باشد که تمامی گزینه‌های دلخواهشان را در یک مِنو جای داده باشد.

مشتریان خواستار دریافت سریع و بی‌معطلی غذایشان‌اند که از میان گزینه‌های خوش‌کیفیت مِنو انتخاب کرده‌اند؛ آن‌ها می‌خواهند که هیچ‌گونه دردسری برای انتخاب و دریافت غذا در کمترین زمان ممکن نداشته باشند و غذای انتخابی‌شان را در فضای انتخابی‌ خودشان مصرف کنند.